محمدحسین شهریار، شاعر نام‌آشنای تبریز و از چهره‌های شاخص ادبیات معاصر ایران، ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ در تهران چشم از جهان فروبست و پیکرش در زادگاهش، تبریز، در مقبرةالشعراء آرام گرفت؛ جایی که خانه بسیاری از بزرگان شعر و ادب ایران است.

شهریار که در سال ۱۲۸۵ در تبریز به دنیا آمد، در مسیر زندگی فراز و فرودهای بسیاری را تجربه کرد. تحصیل در دارالفنون و رشته پزشکی، شکست عشقی و ترک تحصیل، سال‌های کار در خراسان و سپس خدمت در بانک کشاورزی، بخشی از داستان زندگی اوست. اما آنچه او را در یادها ماندگار ساخت، نه شغل و موقعیت اداری، که شعرهای جاودانه‌اش بود.

اثر برجسته او، «حیدربابایه سلام»، که در سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ سروده شد، به زبان مادری‌اش ترکی، دل‌های بی‌شماری را تسخیر کرد و جایگاهش را به‌عنوان شاعری مردمی و فراملی تثبیت نمود. شهریار در کنار این شاهکار، مجموعه‌ای از غزل‌ها و سروده‌ها به زبان فارسی و ترکی بر جای گذاشت که نشان‌دهنده عمق احساس، وسعت اندیشه و توان بی‌نظیر او در به‌کارگیری زبان است.

سالروز درگذشت شهریار، فرصتی برای بازخوانی میراث اوست؛ میراثی که همچنان در قلب ایرانیان جاری است و با هر نسل تازه، جان می‌گیرد. صدای شهریار، صدای پیوند فرهنگ‌ها، زبان‌ها و دل‌هاست؛ صدایی که خاموش نشدنی است.