این مراسم با حضور شهرام دبیری، معاون سابق پارلمانی دولت پزشکیان برگزار شد؛ شخصیتی که به اذعان برخی، به شکل غیرمستقیم از مدیریت وقت هلال‌احمر و حمید منجم حمایت می‌کرد.

همین موضوع باعث شد بسیاری از ناظران، آن افتتاحیه را بیش از آنکه اقدامی واقعی برای بهبود وضعیت بیماران بدانند، حرکتی سیاسی برای تقویت موقعیت مدیریتی منجم ارزیابی کنند.

اما امروز در مهرماه ۱۴۰۴ واقعیت تلخ دیگری پیش‌روی بیماران و خانواده‌هایشان است. صف انتظار شیمی‌درمانی نه‌تنها کوتاه‌تر نشده، بلکه همان داستان فرساینده گذشته ادامه دارد.

این ماجرا بار دیگر یکی از آسیب‌های مزمن مدیریت در کشور را به یاد می‌آورد: استفاده ابزاری از پروژه‌های درمانی و امید بیماران برای تثبیت جایگاه مدیریتی.

مدیرانی که به جای تمرکز بر ارتقای خدمات، از وعده‌های درمانی به‌عنوان سپر مدیریتی بهره می‌گیرند، سرمایه اعتماد عمومی را هزینه بقای خود می‌کنند.

اکنون باید از مدیر عامل سازمان هلال احمر آذربایجان شرقی پرسید چرا وعده‌ای که قرار بود صف بیماران را از دو ماه به یک ماه کاهش دهد، در طول هشت ماه عملی نشده است؟ چرا پروژه‌ای که با افتخار در بهمن ۱۴۰۳ و با حضور مقاماتی همچون شهرام دبیری افتتاح شد، در مهر ۱۴۰۴ هنوز نتوانسته باری از دوش بیماران بردارد؟