زاوین یدیقاریانس، نوازنده برجسته ویلون، در سال ۱۲۹۳ در تبریز چشم به جهان گشود و از همان کودکی شوق وصف‌ناپذیرش به موسیقی، او را پای ساز نشاند. عشق به نوا و صدا، چنان با جان او آمیخته بود که در همان شش‌سالگی، ویلون را به دوستی برگزید و در مسیر دشوار اما شیرین موسیقی گام نهاد.

او نخستین آموزش‌های خود را نزد هنرمندان تبریز آغاز کرد و سپس در هنرستان موسیقی از استادان بزرگی چون ائون گریگوریان، بابگن تام رازیان و شاواش باغداساریان بهره برد؛ استادانی که هر یک از برجسته‌ترین چهره‌های موسیقی آن روزگار بودند. یدیقاریانس به پشتکار و تمرین‌های سخت شهرت داشت و همین ویژگی او را به نوازنده‌ای توانا و معلمی الهام‌بخش بدل کرد.

از دهه ۳۰ خورشیدی، با بازگشایی هنرستان موسیقی تبریز، او یکی از پایه‌گذاران اصلی آموزش موسیقی در این شهر شد و نیم قرن از عمر خود را صرف پرورش شاگردان و گسترش فرهنگ موسیقی کرد. وی نه‌تنها موسیقی کلاسیک غربی، که موسیقی اصیل ایرانی و آذربایجانی را میراثی گرانبها می‌دانست و در کنار آن، بر شناخت موسیقی فولکلور ارامنه نیز تأکید داشت. نگاه او به موسیقی، نگاهی جامع و وحدت‌بخش بود؛ موسیقی را پلی میان فرهنگ‌ها می‌دید و همواره آرزو داشت که تنگ‌نظری‌ها جای خود را به همدلی و توسعه علمی این هنر بدهند.

زاوین یدیقاریانس در ۲۷ شهریور در زادگاهش تبریز چشم از جهان فروبست. یاد او در کنار نام‌های بزرگی که موسیقی این دیار را غنا بخشیدند، همچنان زنده است؛ چرا که نوای دلنشین ویلونش، بخشی از خاطره جمعی تبریز و موسیقی ایران شد.