در روزگاری که کلمات گاه سنگین و دشوارند، هنوز شاعرانی هستند که شعر را برای آگاهی، اخلاق، لبخند و گاه بیدارباش اجتماعی می‌سرایند؛ شاعرانی چون غلامحسن فخیمی، که در خانواده‌ای اهل ادب زاده شد، و میراث شعر را نه فقط از خون، که از جان ادامه داد.

مرآت ابهری، متولد ۲۰ شهریور ۱۳۲۲ در شهر ادب‌پرور ابهر، از همان کودکی با قافیه و خیال انس گرفت. او که سال‌هاست ساکن تهران است، شعر را نه محدود در فرم، که گسترده در مضمون می‌بیند. از غزل و قصیده تا رباعی و دوبیتی، از ترکی تا فارسی، از طنز اجتماعی تا اشعار آئینی و اخلاقی، همه در کارنامه‌اش دیده می‌شود.

مرآت نه فقط با طبع روان خود، بلکه با نگاه دقیقش به جامعه، شاعری مردمی‌ است؛ زبانش، زبان دل و ذهن مردمانی است که می‌خواهند هم تأمل کنند و هم بخندند، هم بیاموزند و هم لذت ببرند.

مجموعه‌های شعری‌اش همچون «گل‌افشان»، «اشارات مرآت»، «رد پای دوست» و به‌ویژه «باغ معرفت»—که گلچینی از آموزه‌های اخلاقی و حکمت‌آمیز در قالب ۳۳۳۳ تک‌بیتی است—نمونه‌هایی گویاست از وسعت نگاه و تنوع اندیشه او.

او در کنار شعر جدی، در عرصه شعر طنز نیز نام‌آشناست؛ با مجموعه‌هایی که با زبانی نرم و طنزی هوشمندانه به نقد رفتارها و باورهای روزمره می‌پردازد. اشعار طنزش بارها در رسانه‌های ملی پخش شده و لبخند بر لب‌ها نشانده است.

اما آن‌چه مرآت را متمایز می‌سازد، صداقت شاعرانه و انسان‌گرایی عمیق اوست؛ در شعرهایش دغدغه آزادی هست، درد نادانی هست، ستایش بخشندگی هست و خنده‌ای از سر روشنی دل.

نمونه‌هایی از تک‌بیت‌های پرمعنایش، خود گویای دنیای درونی اوست:

یا:

زادروز غلامحسن فخیمی، بهانه‌ای‌ست برای یادآوریِ شاعرانی که بی‌هیاهو، با قریحه و قلم، بر دل‌ها ردپایی روشن به‌جا می‌گذارند. شاعرانی که می‌نویسند تا بیدار کنند، و می‌خندند تا همراهی بیافرینند.