آشیق مرادقلی ابراهیمی در چهارم شهریور ۱۳۳۵ در شیراز زاده شد و از همان سال‌های نوجوانی دل به موسیقی آشیقی سپرد. او از آخرین نسل آشیق‌های قشقایی به‌شمار می‌رود؛ نسلی که در دل کوچ‌ها، شب‌نشینی‌ها و محافل ایلیاتی، روایت‌ها و نغمه‌ها را از سینه به سینه منتقل می‌کرد. صدای او و سازش بازتابی است از غم‌ها و شادی‌های مردمان کوچ‌رو، و روایتگر قصه‌هایی که قرن‌ها در حافظه‌ی جمعی ایل قشقایی زنده مانده‌اند.

از مهم‌ترین آثار او می‌توان به روایت‌ها و اجراهایی بر پایه‌ی منظومه‌های فولکلوریک اشاره کرد؛ از جمله «محمود و نگار» و «کوراوغلو». حضور او در مجموعه‌هایی چون «موسیقی نواحی ایران – موسیقی قشقایی» نشان از جایگاه ویژه‌اش در معرفی و حفظ میراث موسیقایی قشقایی دارد. او نه‌تنها نوازنده‌ای چیره‌دست بلکه راوی فرهنگ و هویت قومی است که موسیقی را هم‌پای زندگی می‌زیَد.

طی سال‌های اخیر، پست‌هایی در شبکه‌های اجتماعی با تجلیل از پنجاه سال تلاش او در پاسداری از فرهنگ، زبان و موسیقی آشیقی منتشر شده است؛ هرچند او کمتر در فضای مجازی حضوری مستقیم داشته است. همین غیبت، شاید نشانی دیگر از منش مردمانی باشد که فرهنگ‌شان در دل دشت‌ها و کوچ‌ها ریشه دارد، نه در شبکه‌های پرزرق‌وبرق.

آشیق مرادقلی ابراهیمی امروز همچنان یکی از صداهای ماندگار ایل قشقایی است؛ صدایی که فراتر از یک روایت موسیقایی، سندی زنده از پایداری و اصالت فرهنگی مردمانی است که در دل تاریخ، هنر را همچون پرچمی از هویت خود برافراشته‌اند.