درویش وهاب‌زاده در سال ۱۳۰۹ خورشیدی در روستای کردیلر ارومیه چشم به جهان گشود. او به سبب صدای خوش و استعداد کم‌نظیرش، شاگرد آشیق فرهاد شد و خیلی زود توانست جایگاهی ویژه در میان عاشیق‌های آذربایجان به دست آورد.

نوای ساز آشیق درویش روح‌ها را نوازش می‌داد و با آوازش به قطعات فراموش‌شده جان دوباره می‌بخشید. سبک آوازی او، بر خلاف بسیاری از عاشیق‌ها که اغلب از نت‌های بالا و صدای زیر استفاده می‌کنند، صدایی بم و گرم داشت که رنگ متفاوتی به صدای او می‌بخشید و وقار خاصی به شخصیت هنری‌اش می‌افزود.

مضامین مذهبی و عرفانی به شکلی لطیف و دلنواز در آثار او جلوه می‌کنند؛ درویش وهاب‌زاده با صدای خود نه تنها هنر اجرا می‌کرد، بلکه با روح و دل مخاطب سخن می‌گفت، حس‌های عمیق انسانی را لمس می‌کرد و نغمه‌هایش مخاطب را به دنیایی از معنویت و احساس می‌برد.

او در طول زندگی هنری خود در جشنواره‌های ملی موسیقی ایران حضوری فعال داشت و جوایز و افتخارات بسیاری کسب کرد. همکاری او با رادیو و تلویزیون ارومیه نیز نقشی مهم در شناساندن موسیقی عاشیقی ایفا کرد.

این استاد برجسته شاگردان پرشماری را تربیت کرد که بعدها خود از چهره‌های شناخته‌شده شدند؛ از جمله آشیق اسمعلی، آشیق صبور شریفی، آشیق عبدالله اشرفی، آشیق زکریا ملکی و آشیق رضا پوینده.

آشیق درویش، مردی متین و باوقار، در هنر و منش نمونه‌ای اصیل از یک اوزان و عاشیق بود. او در موسیقی عاشیقی چند مقام به‌یادماندنی از خود به جا گذاشت؛ از جمله «شکر یازی هاواسی» و «غربتی هاواسی» که هنوز هم میان آشیق‌های ارومیه نواخته می‌شوند.

این استاد فراموش‌نشدنی سرانجام در نهم مردادماه ۱۳۷۲ درگذشت و در زادگاهش روستای کردیلر به خاک سپرده شد، اما یاد و صدای او همچنان در حافظه‌ی موسیقی آذربایجان زنده است و با هر نت و آوازش، روح شنونده را لمس می‌کند.