بختیار وهاب‌زاده در سال ۱۹۲۵ در شهر شکی (نخجوان سابق) به دنیا آمد و در نوجوانی همراه خانواده‌اش به باکو مهاجرت کرد. تحصیلاتش را در رشته زبان و ادبیات در دانشگاه دولتی آذربایجان ادامه داد و پس از آن بیش از سه دهه در همان دانشگاه به تدریس ادبیات معاصر آذربایجان پرداخت. با وجود یک دوره اخراج دو ساله به دلیل گرایش‌های انتقادی، هیچ‌گاه از مسیر خود در دفاع از زبان مادری و فرهنگ ملی باز نایستاد.

وهاب‌زاده در اشعارش به موضوعاتی چون وطن، زبان، خانواده، طبیعت و آزادی پرداخت و بسیاری از آثارش با نگاهی انتقادی و هوشمندانه نسبت به ساختارهای اجتماعی و سیاسی زمانه‌اش سروده شده‌اند. او با شعرهایی چون یول‌لار–اوغلولار (راه‌ها و پسران) و موغام، ادبیات را به ابزاری برای بیان دغدغه‌های اجتماعی و ملی تبدیل کرد. او از معدود شاعران معاصری بود که در کنار فعالیت‌های ادبی، وارد عرصه سیاست شد و بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۰ پنج دوره به عنوان نماینده مجلس جمهوری آذربایجان انتخاب شد.

آثارش به بیش از ده زبان از جمله ترکی، روسی، فارسی، آلمانی و انگلیسی ترجمه شده‌اند و از جمله افتخاراتش می‌توان به دریافت نشان «استقلال» جمهوری آذربایجان در سال ۱۹۹۵ اشاره کرد. وهاب‌زاده در سال ۲۰۰۹ در باکو درگذشت و در گورستان مفاخر این شهر به خاک سپرده شد. نام او امروز بر خیابان‌ها، مدارس و پارک‌هایی در آذربایجان، ترکیه و حتی صربستان دیده می‌شود؛ نشانه‌ای از گستره تأثیر شاعری که در دل تاریخ و حافظه جمعی مردم باقی مانده است.