نوید مثمر، هنرمند برجسته و نوآور موسیقی، در سال ۱۳۵۸ در شهر زیبای مراغه چشم به جهان گشود. داستان آشنایی او با دنیای مسحورکننده‌ موسیقی از همان دوران کودکی آغاز شد؛ زمانی که گوش جان به نوای دلنشین پدرش، داود مثمر، می‌سپرد. داود مثمر که خود شاعری زبردست است، نقشی بی‌بدیل در شکل‌گیری دنیای معنوی نوید ایفا کرد و او همواره پدرش را به عنوان معمار این دنیای بی‌کران ستایش می‌کند.

اشتیاق نوید به موسیقی در ابتدا با نواختن سازهای ضربی تجلی یافت، اما طولی نکشید که او به فراگیری سازهای زهی همچون سه‌تار، تنبور، تامدیرا و باغلاما روی آورد. شنیدن صدای ساز آشیق محزونی شریف و قطعه‌ مشهور “بوگون بن شاهی گوردوم” جرقه‌ای در وجود نوید زد و او را شیفته‌ ساز باغلاما کرد. به این ترتیب، او نواختن این ساز را به صورت خودآموز و بدون هیچ معلمی آغاز کرد و در آن به مهارت چشمگیری دست یافت.

با تعمق در موسیقی مناطق مختلف، نوید مثمر به شباهت‌های عمیقی میان موسیقی غرب آذربایجان و شرق آناتولی پی برد و همین امر او را به شناخت و کاوش در موسیقی موسوم به “تورکو” سوق داد. یکی از خلاقیت‌های برجسته‌ نوید مثمر، تلفیق هنرمندانه‌ موسیقی ترکمن‌های خراسان با تورکوهای آناتولی است. او این تلفیق بدیع را در آثاری همچون “وفا و جفا” که بر اساس شعری از فضولی خلق شده، به زیبایی به تصویر کشیده است.

نوید مثمر، با نگاهی نوآورانه، موسیقی عاشیقی آذربایجان را که به طور سنتی رویکردی واقع‌گرایانه دارد، به سمت باطن و توجه به دنیای درون سوق می‌دهد. او در آثار خود از اشعار شاعران و عارفان نامداری همچون فضولی، یونس امره، نسیمی، زلیم خان یعقوب، آشیق علسگر و حکیم ابوالقاسم نباتی بهره می‌برد و به این ترتیب، مضامین عمیق عرفانی و فلسفی را در قالب موسیقی به مخاطبان خود ارائه می‌دهد.

بدون شک، نوید مثمر را می‌توان به عنوان یک موزیسین پیشگام و نوآور در عرصه‌ موسیقی مردمی به شمار آورد. او با شکستن برخی از ساختارهای سنتی این موسیقی، سبکی نوین و منحصر به فرد را به وجود آورده است. نوید در چارچوب‌های از پیش تعیین شده باقی نمی‌ماند و معتقد است که موسیقی و اجرا باید در لحظه خلق شوند و به عبارتی، زاده شوند. او موسیقی را نوعی الهام می‌داند و بر این باور است که هر اجرا باید تجربه‌ای منحصر به فرد و تکرارنشدنی باشد.

لحن حماسی و پرشور نوید مثمر با صدای قدرتمند و رسای او هماهنگی بی‌نظیری دارد و نشاط و پویایی خاصی را به مخاطب القا می‌کند. او را می‌توان به حق “استاد تلفیق موسیقی” نامید؛ تلفیقی که او از شعر کلاسیک ترک و موسیقی خراسان، از جمله بحر طویل و مقام‌هایی همچون نوایی و شاه ختایی ارائه می‌دهد، آنچنان نو، شوق‌برانگیز و در عین حال آشنا به نظر می‌رسد که شنونده را در سرخوشی وصف‌ناپذیری به پرواز و سماع درمی‌آورد.

نوید مثمر نه تنها توانسته است از موسیقی‌های مردمی ترکان، از ترکمن‌ها گرفته تا ترکان آناتولی، در ساخت آثار اصیل و در عین حال نو بهره‌مند شود، بلکه به موسیقی جغرافیاهای دیگر نیز روی آورده و آن‌ها را با ادبیات و موسیقی مردمان ترک پیوند داده است. او با این رویکرد، گستره‌ وسیعی از فرهنگ‌ها و اقوام مختلف را در آثار خود گرد هم آورده و پلی بین قلب‌ها و ذهن‌های مخاطبان خود ایجاد کرده است.