هر ساله در آغاز هفته منابع طبیعی، روز درختکاری در ایران گرامی داشته می‌شود. این مناسبت مخصوص کشور ایران و فقط گونه درخت نیست، بلکه در کشورهای مختلف، تاریخ‌های متفاوتی به روز درختکاری اختصاص یافته که هدف از آن یادآوری اهمیت گیاهان در روی زمین و تاثیر آن بر حیات انسان‌هاست. به هر جهت هر سال در چنین روزی تکاپویی برای کاشت درخت به راه می‌افتد و چنانچه آمار رسمی نشان می‌دهد، پایه شروع کاشت تعداد قابل توجهی نهال در سراسر کشور در چنین روزی بنا نهاده می‌شود. از آنجایی که رابطه درخت و زمین، رابطه‌ای دوسویه است و همان میزان که زمین ما به درخت نیاز دارند درختان نیز نیامند زمین و زمینه مناسب برای بقا و رشد هستند، باید دید کاشت درختان در این سال‌ها تا چه حد هدفمند و ثمربخش بوده است؛ زیرا نمی‌توان بدون قرار دادن منابع لازم در اختیار درخت از آن انتظار داشت که زمین را به جایی بهتر برای زیست تبدیل نماید. در رو درختکاری سال جاری اعلام شد که تا پایان فروردین، کاشت سه میلیون نهال مثمر و جنگلی در آذربایجان شرقی پیش‌بینی شده است. در این راستا استاندار در حالی هدف از کشت درختان مثمر را فراهم بودن زمینه کشت باغی در استان اعلام نمود که مدیر جهاد کشاورزی یکی از شهرستان‌ها از صدور اطلاعیه‌ای مبنی بر خودداری کشاورزان از توسعه و احداث باغات خبر داد و بر لزوم انتخاب نهال مناسب، و کم‌نیاز به آب و مقاوم با شرایط خشکسالی تاکید نمود. اگرچه امید می‌رود نهادها و ادارات در خصوص کاشت درخت به صورت خودسرانه تصمیم‌گیری ننموده و چنین تصمیماتی بر مبنای اصول کارشناسی و اجماع مدیریت امور منابع آب و جهاد کشاورزی اتخاذ شده باشد، با این حال شواهد و سوابق موجود همواره بر برجسته کردن آمار و اعداد و ارقام تاکید داشته و در این مورد بخصوص هم آنچه در خبرهای منتشره دیده شد تاکید بر رقم سه میلیون نهال بود و اساسا درباره نحوه تامین آب مورد نیاز و نیز سرنوشت این درختان اخباری منتشر نمی‌گردد. درختان آفت زده برخی پارک‌های تبریز خود شاهدی بر این مدعاست که نگهداری درختان یک پارک که تعداد آنها چندان هم قابل توجه نیست با مشکلات بغرنجی روبروست و بنابراین صرف کاشت نهال نه تنها نمی‌تواند ثمری در حفظ خاک و محیط زیست داشته باشد، بلکه تامین منابع آبیاری و نگهداری و مراقبت از آنها در مقابل آفات و آسیب‌ها مسئولیتی به مراتب دشوارتر است و نمی‌توان درختی را کاشت و سپس آن را به امید طبیعتی که خود بضاعت غذایی و آبی چندانی ندارد رها نمود؛ چرا که در این صورت سرنوشتی جز خشک شدن نخواهد داشت و کاشت بدون برنامه به نحوی باعث هدررفت منابع طبیعی و هزینه و نیرویی است که صرف کاشت و به عمل آوردن آن شده است. در این خصوص مسئولانی که در روز درختکاری کلنگی بر زمین می‌زنند و نهالی در دل خاک می‌نشانند، باید درباره نگهداری این درختان و سرنوشت آنها نیز به همین اندازه مجد و پیگیر باشند؛ زیرا کاشت درخت در روز درختکاری تنها یک ژست نیست، بلکه آغاز مسئولیت حیات یک درخت است که با توجه به شرایط کنونی و بحران آب کار آسانی نیست.