هوادارانی که سالها پای تیمشان ایستادند، در سرما و گرما، در شکست و پیروزی، حالا باید شاهد آن باشند که بزرگترین افتخار تاریخ باشگاهشان در سکوت، در نیمهظرفیت ورزشگاه و در بیبرنامگی کامل اهدا شود. مگر قهرمانی بدون هوادار، مفهومی دارد؟ مگر نه اینکه فوتبال با مردم زنده است؟ پس چرا بزرگترین افتخار تراکتور باید پشت درهای نیمهبسته برگزار شود؟
پیشتر گفته میشد که بازی هفته آخر مقابل استقلال خوزستان به تبریز منتقل میشود و مراسم قهرمانی در حضور صدها هزار هوادار عاشق در یادگار امام برگزار خواهد شد. حالا اما سازمان لیگ تنها یک روز مانده به بازی با نساجی، بیهیچ اطلاع قبلی، تصمیم به اهدای جام گرفته است؛ تصمیمی که نهتنها غیرحرفهای بلکه توهینآمیز است.
بیش از نیمی از هواداران تراکتور از شهرهای دیگر و مناطق مرزی خود را برای حضور در بازیها آماده میکنند. این تصمیم دقیقه نودی یعنی حذف هزاران عاشق، هزاران جوانی که برای این لحظه سالها صبوری کردند. چه کسی پاسخگوی این بیاحترامی خواهد بود؟
چرا وقتی نوبت به تیمهای پایتخت میرسد، همهچیز با برنامه و باشکوه انجام میشود، اما وقتی تراکتور به قهرمانی میرسد، این چنین حقیر و دستپاچه برخورد میشود؟ آیا ارزش هوادار آذربایجانی کمتر است؟ آیا صدای صد هزار هوادار تراکتور به گوش سازمان لیگ نمیرسد؟
ما به این تصمیم معترضیم. قهرمانی حق مردم است. جام را باید در یادگار امام، در میان امواج سرخ، در فریاد هوادارانی داد که قلبشان برای این تیم میتپد. نه در یک استادیوم نیمهخالی، نه در سکوت، نه به اجبار